مهمان غافل

بشر مهمان زمان ساقی اجل زهر

نشسته  در کنار سفره ی دهر

چَرد غافل کُنَد انبان  از آن خوان

سرانجامش دهد ساقی از آن زهر

 دکتر نادر نوری 

چه غم ؟

در سوگ پدر

درسوگ پدرم

دست اجل آمد و گرفت از من پدرم 

رفت عزیزم ، جهان سیا شد در نظرم 

نیست شبی که به یاد او آهی نکشم 

آه مگر می شود که از یادش ببرم 

همچو پرنده ی پر شکسته ای نگران 

کیست بگیرد به جز تو زیر بال و پرم 

کاش که می شد دوباره باز آیی زسفر 

چشم مرا جای پا کنی گویی پسرم

 دکتر نادر نوری 

مرغان قاف

من آن سرو سهی هستم که ازخاک و خسان رستم                  اگر دنیا  به هم ریزدنگردد کج همی دستم

نه مغرورم نه مکارم نه مزدوری  ریاکارم                           نه مردم را بیازارم نه روباهی ربا خوارم

من از مرغان  قافم که جدا مانده ز سامانش                         پرش بسته دلش خسته  بنالدغم ز افغانش

من آن سیمر  غ دستانم   شفا  خیزد ز دستانم                           سقای حق پرستانم وفا دارم به وجدانم

غبار غم بر اندازم  چو طرحی نو در اندازم                        فلک را سقف بشکافم به افکارچو شهبازم

نمی  فهمند  درد ما  ستم سازان و جاهلها                         به جای حل یک مشکل  بیفزایند  مشکلها

کنون  نادر بیا بنشین  برای که  رجز خوانی  ؟              جهان  جز با  خردورزی نگیرد هیچ سامانی

دانی چرا دزدان ما

امیدم پناهم وی است

هیهات و هی هی

زمین مهربان

باز باز بلا

سایه ی غم

خزان  خسته  زمین لرزان شبی  سرد

  دوباره  غم بر ایران   سایه    گسترد

 دریغ ایران که هر روزش   عزایی است

‌   چنین  ویران چنان نالان  پر از درد

 دکتر نادر نوری  ابان 96