مگر خواب است ازراییل انگار

یلدای بد اخلاق

سوال دارم از خدا 2

 

 سوال از خدا

 

سوال دارم از خدا که آفریده این بشر                 

  چرا عدالت گم شده در این جهان پر شَرر

همیشه این پرسش مرا ، به سوی فکرت می بَرد                 

جواب من چه می شود بگو نَگردم در به در

یکی زِ گُل کامش به دل، دگر شود نانش ز گِل                 

یکی فرا انسان شود دگر شود خر تر زخر

یکی ندارد نان شب عیال او در تاب و تب                 

  دگر بَرد سد گنج زر بدون یک توپ و تشر

خدا بده به ما جواب که کم شود این التهاب                      

چرا چَرد یک بی خرد دگر خورد خون جگر

بس است (نادر) دم مزن سکوت شب بر هم مزن             

خدا که گفته لَا وَزَرَ¹ سزایشان قعرِ سَقر

 دکتر نادر نوری آذر 96

کمان بر من کشید آن یار شرزه

 

             کمان بر من کشید آن یار شرزه         

    

               تـنم  از ترس  او آمد به لرزه

 

 

 

            نمی دانم چرا یارم  چنین است    

          

                     گهی از غم کشد گاهی به غمزه

 

 

 

 

دکتر نادر نوری آذر ماه 96

 

 

دلم خوش بود به یاری وفادار

فراق ماه

دلم خوش بود به یاری وفادار            فروغم بود چون ماهی شب تار

به یک باره فرو شد ماه تابان            زفقدانش  جهانم شد اسف بار

نمی دانم کنون روز است یا شب         عزادارم عزا دارم عزا دار

 دکتر نادر نوری آذر 96

زهر جبر

 چو نوزادی که به جبر از زهدان جهید 

 جهان هم ناله کرد و آمد پدید 

 فغانی از ازل  اندر هر ذره است 

 که  هستی زهر جبر است و باید چشید 

 دکتر نادر نوری آذر 96

مهمان غافل

بشر مهمان زمان ساقی اجل زهر

نشسته  در کنار سفره ی دهر

چَرد غافل کُنَد انبان  از آن خوان

سرانجامش دهد ساقی از آن زهر

 دکتر نادر نوری 

چه غم ؟

در سوگ پدر

درسوگ پدرم

دست اجل آمد و گرفت از من پدرم 

رفت عزیزم ، جهان سیا شد در نظرم 

نیست شبی که به یاد او آهی نکشم 

آه مگر می شود که از یادش ببرم 

همچو پرنده ی پر شکسته ای نگران 

کیست بگیرد به جز تو زیر بال و پرم 

کاش که می شد دوباره باز آیی زسفر 

چشم مرا جای پا کنی گویی پسرم

 دکتر نادر نوری 

مرغان قاف

من آن سرو سهی هستم که ازخاک و خسان رستم                  اگر دنیا  به هم ریزدنگردد کج همی دستم

نه مغرورم نه مکارم نه مزدوری  ریاکارم                           نه مردم را بیازارم نه روباهی ربا خوارم

من از مرغان  قافم که جدا مانده ز سامانش                         پرش بسته دلش خسته  بنالدغم ز افغانش

من آن سیمر  غ دستانم   شفا  خیزد ز دستانم                           سقای حق پرستانم وفا دارم به وجدانم

غبار غم بر اندازم  چو طرحی نو در اندازم                        فلک را سقف بشکافم به افکارچو شهبازم

نمی  فهمند  درد ما  ستم سازان و جاهلها                         به جای حل یک مشکل  بیفزایند  مشکلها

کنون  نادر بیا بنشین  برای که  رجز خوانی  ؟              جهان  جز با  خردورزی نگیرد هیچ سامانی